Twee heel oude boeken in een week

 

 Miriam (Borduurblog) vond laatst ouderwetse boekjes in de boekwisselkraam op Utrecht Centraal. En blogde erover. 

Eentje van een schrijfster die ik me beslist herinnerde. Haar naam: Phyllis A. Whitney. 

Ik ging meteen even kijken en ja hoor, dat boekje stond er nog. Nooit weggedaan,  omdat ik het zo vaak gelezen heb. 

Het is super Amerikaans en dan Amerika begin jaren zestig. De oorspronkelijke titel is 'Willow Hill'. 

Mijn boek heet 'Mijn zwarte vriendin'. Merkwaardige vertaling.

De vertaling van de gerechten in de tekening was kennelijk helemáál niet gelukt. 

De hoofdpersoon in mijn exemplaar heet Karien en dat lijkt me nou ook niet echt Amerikaans. Heel raar. 

Maar ik was als beginnende tiener dol op dat boek. 

Mijn exemplaar is uit 1964, maar het origineel is dus al wat ouder. 

Wat een verhaal he, dit is de binnenkant van de kaft. En zoals je ziet is er in bijna vijfenzestig jaar toch best veel veranderd. 

Dat was vorige week. Eerder in diezelfde week was onze kleindochter Noor hier te logeren. 's Avonds zocht ik een leuke film om samen naar te kijken en ik vond Arrietty.

 

Ik hou helemaal niet van animatiefilms, maar het verhaal waar deze Japanse film op gebaseerd is, dat verhaal herkende ik meteen. 

En ook weer van een oude pocket uit mijn jeugd die ik nooit heb kunnen wegdoen. 

Dit is een heel bekend en beroemd verhaal van Mary Norton, oorspronkelijk getiteld 'The Borrowers'. Hier verschenen in 1960, maar het origineel is uit 1951. 

Leentjeburen wonen onder huizen en komen 's nachts in actie om in die huizen spullen te lenen die ze goed kunnen gebruiken. Dat is de reden dat mensen altijd allerlei kleine dingetjes kwijt zijn, als punaises en naalden en... en.. Dat is allemaal geleend door dat kleine volkje, niet veel groter dan muizen. De mensen noemen het stelen natuurlijk. Ze leven gelukkig en tevreden, de ouders en Jeanettie (Arrietty). Maar als ze gezien worden, moeten ze weg. Moeten ze vluchten. 

Ik heb echt genoten van deze twee boekjes en zeker ook van de film. Maar nu gaan ze. Ze zijn vergeeld en verkleurd en gaan gewoon bij het oud papier.

Kleuren

 

Welke kleur komt het meest voor in de natuur',  vroeg mijn man, terwijl we in de auto zaten. Ík keek naar buiten en zei: 'Groen!'. 

Maar hij bedoelde welke kleur komt het meest voor in blóémen. 

Ik keek weer naar buiten en zei geel. 

Dat groen heb ik later opgezocht en dat klopte. 

De kleur die je het meest ziet  bij bloemen kon ik niet echt goed vinden. 

Wit en rose werd ergens genoemd. 

Nou ja, maakt niet uit. 

Nu is er in elk geval heel veel geel te zien. 

Knalgeel en goed afstekend tegen al dat groen. 

Nomen est Omen

 

'De naam is een teken'... Nou dit is echt overduidelijk. Gestuurd door blogvriendin Emie.

Dat mevrouwe Bloemink een podcast maakt over De Bloemen, dat werd gezien door Jeanette van Hip en Kleurig

Professor Hornikx... Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar dat is het niet. Onze jongste zoon deed deze ontdekking. 

En Esther zag keze keer een Neo.  In een item over de restauratie van een schilderij van Paulus Potter, kwam een van de restauratoren aan het woord: Jolijn Schilder. 

Zelf zag ik op mijn eerste lentefietstochtje de metselwerken van Ger Steen

En de laatste voor deze ronde, van Tineke Dieks. Ze zag dit uithangbord in Hilversum!

Zoals gewoonlijk, nieuwe namen zijn altijd welkom. bettievdgriend@hotmail.com

Geheugen

 Toen ik vijfenveertig jaar geleden in deze stad kwam wonen, had ik hier niet meteen een baan als juf. Dus heb ik eerst even gewerkt  op een school in Amsterdam. Die school herinner ik me niet heel goed meer.  

Toen heb ik een tijd niet gewerkt, want onze kinderen kwamen en kinderopvang was nog niet zo aan de orde. 

Daarná ging ik werken op een school hier in de binnenstad. 

Ik weet precies hoe het gebouw in elkaar zat. Waar mijn groep zat. Waar we de pauzes doorbrachten. Waar het kopieerapparaat stond, waar... Ik weet er heel veel van. Ik werkte een paar jaar in dat gebouw. 

Maar op een gegeven moment verhuisden wij (mijn school en ik) naar een ander gebouw. 

Vorige week moest ik even op die eerste, oude school zijn, er huist nu een andere school.

En ik zag een aantal versieringen die ik erg leuk vind. 

Ze moeten er in mijn tijd gezeten hebben, dat kan niet anders. Maar... ik herinner me er helemaal niets van. Gewoon niet. En dat vind ik heel vreemd. 

Ik moest vorige week eerst boven zijn. 

Tuurlijk, ik had andere prioriteiten toen. Heel andere. Maar dan nog. Zoiets leuks onthou je toch? 

Kijk die vloer dan:

En dan heb ik het nog niet eens gehad over de ramen. In het trappenhuis.  Nóg gekker dat ik dat niet meer weet. 

Geheugen en herinneringen... het zijn rare dingen!

Monday

 

Een paar murals,  gezien tijdens ons laatste bezoek aan London,  heb ik hier al laten zien. En deze vond ik dit keer de allermooiste. 

Waarom? Ik weet het niet. Echt niet. 

Het is werk van Jimmy C. oftewel James Cochran. Gemaakt in 2019. Ik had hem dus al kunnen zien voor die lelijke tag er op kwam. Maar dat was niet zo. Zo zag-ie er eerst uit: 

De titel is 'Psyche'.  Meer werk van deze kunstenaar vind je hier, klik

Linking to Sami's Colourful World

Jopie Huisman Museum

 Toen we tijdens Corona alle elf Friese steden bezochten om de elf fonteinen te zien, waren we ook in Workum. Maar alles was dicht natuurlijk. 

We namen ons wel voor om als... ooit... terug te gaan voor het Jopie Huisman Museum.

En nu was het zo ver. We waren toch al in Friesland en pikten dit mee.

Toen onze kinderen klein waren hebben we eens een vakantie in Friesland doorgebracht. 

Dat was een toffe vakantie. Mijn ouders waren toen nog in staat ons een paar dagen te bezoeken. Zij gingen in een hotel en wij waren met de caravan. We stonden in Oudehaske waar mijn moeder had gewoond. Mooie herinneringen had zij aan haar tijd in Friesland.

We deden toen van alles en bezochten allerlei Friese bijzonderheden. Onder andere het Jopie Huisman Museum.  Lang geleden dus. 

En nu gingen we weer. Het zou sowieso anders geweest zijn dan toen natuurlijk, ons beeld zou anders zijn geworden. 

Maar ook het museum was echt niet meer hetzelfde. De mevrouw aan de balie vertelde dat Jopie het er niet mee eens zou zijn geweest, met het museum zoals het nu is. 'Maar ja',  zei ze, 'je moet mee met de tijd. Je wil blijven bestaan'.  En daar had ze natuurlijk gelijk in. 

Wat je hier naast ziet  is het kaartje dat ik extra kreeg, toen ik zei dat ik de kaartjes zo mooi vond. We kregen er met ons tweeën natuurlijk twee. Maar: 'Er zijn zes verschillende',  zei die mevrouw en ik kreeg de vier andere erbij die mensen hadden laten liggen. 

Op de achterkant van ieder kaartje staat een uitspraak van Jopie Huisman. 

Bijvoorbeeld: 'Een drijfveer heb ik niet, wat uit mij komt zit in mij'. 

Of 'Liefde kun je alleen maar kwijt waar het ontvangen wil worden'. 

Een filosoof was deze schilder, dus ook. 

Kijk dit zijn de andere vijf kaartjes:

Wat niet veranderd is: ik vond het toen prachtig en nu nog steeds. Zo'n man die nooit les heeft gehad, alleen een heel klein beetje toen hij aardewerk beschilderde als baantje en die zulke prachtige werken maakte... ik vond het bijzonder. 

We zagen eerst een film over zijn leven en zaten er toen meteen helemaal in om de rest te bekijken. Er was veel werk te zien, toevallig ook werk dat normaal in depot staat. 

Er was een stembureau bij gemaakt en daar kon je stemmen op je lievelingskunstwerk. Na afloop van deze actie laten ze je dan weten welk werk het vaakst is gekozen. Vind ik leuk en ik zal de uitslag tzt hier delen. 

Porseleinkoorts

 

'Ja maar jij vindt altijd alles mooi'. Dat wordt me soms gezegd en daar denk ik dan over na. Het is niet waar. Ik vind lang niet alles mooi (en laat dat hier ook regelmatig weten)  maar ik kies bewust uit waar ik naar toe wil en dat kies ik omdat het me op een of andere manier aantrekkelijk voorkomt. Hoeft nog niet eens mooi te zijn, wel interessant. 

Zo hou ik bijvoorbeeld helemaal niet van porselein. Maar een tentoonstelling die zo spannend wordt aangekondigd, dat lijkt me dan toch heel erg leuk om te zien. 

“... met zoveel vakmanschap gemaakt, dat het je de adem beneemt.
★★★★”
- NRC

“Een spektakel van porselein, wild en vol als suikergoed.
★★★★”
- Trouw

Porseleinen beesten van meer dan een meter hoog, goud, zoete pastelkleuren, exuberante schilderingen en opengewerkte kunststukken: in de loop van de achttiende eeuw is niets te gek en wordt Europa bevangen door een zeer besmettelijke porseleinkoorts. Twee vorstenhuizen ontketenen een rage die in korte tijd de Europese porseleinkunst tot grote hoogte stuwt en zelfs nu nog haar sporen nalaat. Het is een zinderend verhaal over het ontstaan van het Europese porselein, verteld door twee iconische personen uit deze turbulente tijd: Augustus de Sterke (1670-1733), keurvorst van Saksen, Koning van Polen en oprichter van de Meissen porseleinfabriek in Duitsland, en Madame de Pompadour (1721-1764), maîtresse, cultureel adviseur en vertrouweling van koning Lodewijk XV en beschermvrouwe van de Sèvres porseleinfabriek in Frankrijk.

Zo gingen we dus terug naar Leeuwarden. Voor deze tentoonstelling in Keramiekmuseum Princessehof. 

En... ik vond er niet veel aan. 

Natuurlijk was er veel fraais te zien. Het is heel bijzonder hoe mensenhanden de prachtigste dingen kunnen maken. 

Maar het (spannende) verháál,  waar het in reclames en recensies zo vaak over ging,  is mij niet helemaal duidelijk geworden.  Ik vond het niet duidelijk gepresenteerd. Ik kon zien dat er veel aandacht aan is besteed, maar ja het leefde niet, ik kon niet een echte volgorde ontdekken en over hoe porselein gemaakt wordt, daar zag ik in de tentoonstelling niks over. Waarschijnlijk wel in de rest van het museum hoor, maar niet hier. Waarschijnlijk had ik het met een rondleiding of een audiotour beter begrepen. 

Maar nu, ik raakte op geen enkel moment besmet met de porseleinkoorts. 

Erg? Jammer?  Welnee! Dit was het niet voor mij en een volgende keer beter. 

We gingen die dag nog ergens anders naar toe, nu we toch in Friesland waren. En in die stad, ik ga het er nog over hebben, was een rommelmarkt. Daar was nog veel meer 'porselein' te zien. Dat vond ik wel echt grappig. Lekker goedkoop ook, maar ik kocht niks.

Drie dingen

 1. Mijn schoonzus is geabonneerd op het blad Gen. Dat is een prachtig en zeer interessant blad voor familiegeschiedenis. 

Heel mooi uitgevoerd en boeiend. Je hebt echt wel wat tijd nodig voor een nummer. 

En zij geeft mij regelmatig haar bladen. (Die ik dan ook weer doorgeef).

In een van de  nummers staat een artikel over 'De geschiedenis van het Amsterdamse tafelzuur'. 

De foto hieronder komt uit dat blad en daarvoor uit het Amsterdams  Stadsarchief. Je ziet een Amsterdamse venter in tafelzuur in 1899. 

2. In een van onze kerstpakketten zat een potje augurkjes. Zo'n mooi potje, met een mooi etiket. Ik was er nog niet aan toegekomen, want hoewel ik van augurk hou, eet ik ze bijna nooit. Ik vergeet het altijd.

3. Zonder dat ze van het bovenstaande ook maar iets van afwist, stuurde mijn vriendin Marion mij een link door van een podcast. 

Dat doet ze best vaak en ik vind haar adviezen meestal raak. 

Er is zoveel interessants en ik heb nog een hele lijst staan. 

Maar deze gaf ik nu en gezien punt1 en 2,  voorrang: 

Zuur Amsterdam. Parel radio.

https://www.nporadio1.nl/podcasts/parel-radio/88914/208-zuur-amsterdam-documentaire

Al met al, ik weet nu heel veel over dit onderwerp en ik zou het misschien van tevoren niet bedacht hebben, maar ik vond het heel interessant. Niet alleen over het inleggen van augurken of uien, maar ook over de Joodse gemeenschap in Amsterdam, de migratiegeschiedenis en het beroep 'augurkiesman'. En het verlies van een groot deel van die Joodse gemeenschap. 

Monique Mulder schreef er een boek over: 'De zure stad'  en dat boek wil ik nu natuurlijk nog een keer bekijken. 

Oh ja en dan was er ook nog punt 4. 

Maar dat was achteraf, ja na punt 1,2 en 3 dus. Logischerwijs.

4. Een broodje oude kaas. 

Ik ben gek op oude kaas, maar ik heb het bijna nooit in huis. Want kaas is zo ongeveer het nieuwe roken. 

Maar het moet wel leuk blijven dus af en toe trakteer ik mezelf in Amsterdam, in 'Café het Papeneiland',  op zo'n broodje. 

Wetend dat ik daar echte oude kaas krijg. En niet zo'n zweterig plakje net niet. 

Een broodje oude kaas, met mosterd én tafelzuur geserveerd. 

Speciaaltje

 Al jaren en jaren word ik verwend met tulpen. Dwz. met tulpenvelden in mijn zeer nabije omgeving. Nog geen tien minuten lopen om precies te zijn. Echt verwend, al die knalkleuren, die rijen en rijen...

Dit jaar nul tulpen in mijn omgeving. Wel veel tulpen te koop voor twee euro per bos. In een kraam aan de weg. Ze zijn prachtig (en sterk), binnenshuis is het genieten. 

Maar dus geen velden. We zagen ze ook niet toen  we met de auto noordwaarts reden. Ja eentje of zo, zonder mogelijkheid om te stoppen. Dus ik begon al ongerust te worden. Zou er een tulpenziekte zijn uitgebroken? Hebben de boeren het massaal opgegeven? 

Deze week besloot ik dan maar eens niet te gaan lopen, maar te fietsen. Een groter bereik. Nog steeds heb ik niet véél velden gespot, maar toch wel een paar. Hier is wat ik zag: 

Mooi hè. En zoals altijd is er één dwarsligger. Een speciaaltje. 

Ik spot die altijd meteen. Ben er op ingesteld denk ik. Je ziet hem hieronder en op afstand op de tweede foto.

Op 'mijn' Klompenmaeckerspad was geen tulp te bekennen dus. Ze hebben wel aan het begin van het pad een fraaie bak geplaatst. Ha,  om het goed te maken denk ik. 

Hoefde niet hoor, want  het is lente. En ook hier was genoeg te zien. Meer dan genoeg. Kijk maar, nóg een speciaaltje! 

Underground

 

Veel mensen hebben een hekel aan de Londonse underground. Ik niet. 

In de eerste plaats omdat die ons brengt waar we willen zijn. Maar ik vind het ook echt leuk. 

Je vindt er geen puinzooi. Het is er nooit koud,  al 'waait'  het op sommige plekken heel erg hard. 

Er is altijd wat te zien. Neem nou de versiering op Marble Arch, die was er eerder niet, nu wel. 

En dan de mensen, de hondjes...

Het is not done om andere mensen te bekijken. Je zit best dicht op en tegenover elkaar,  maar praten maakte ik eigenlijk nog nooit mee en niemand kijkt naar de tegenoverliggende gezichten. Ik ook niet. 

Maar we keken wel even naar onze eigen hoofden natuurlijk. 

Een minpuntje: als je op de  verkeerde plaats op het perron staat kan je soms niet in de trein door de drukte. 

De Londoners wel, die persen zich er in en dat gaat altijd goed, maar ik durf dat niet. Dus dan wachten we de volgende maar af, vanaf een andere plaats. Die komt (bijna) altijd binnen een paar minuten. 

Ik heb niet een keer hoeven staan in zo'n stampvolle metro. Er zijn altijd mensen die opstaan en vriendelijk vragen of ik misschien zou willen zitten. En tegenwoordig aanvaard ik zo'n aanbod in dank. De ritten zijn soms lang, het schudt nogal en dan is het wel echt fijn om te kunnen zitten. Hier in Nederland is nog nooit iemand voor mij opgestaan.

Hoe dan ook, we waren drie nachten en (bijna) drieëneenhalve dag  in London. Ik heb er twaalf keer iets over verteld. Nee hoor, het verveelt ons nooit.   

Ik hoop dat we snel weer in die metro zitten. En die kans is nogal groot...

En voor degenen die het nog onthouden hebben,  de labyrinten in de metro , klik... die zijn er nog steeds. In elke metro die we aandeden.